به روایت این شهر آلوده مینویسم که برای هم کلام شدن دهانم را میبندم حرف هایم را میبلعم شعرهایم دل پیچه میگیرند قلم ام اوق میزند تا نگفته هایم را پاراگراف هایی که به زخم های قلبم سوهان میکشند روی تمییزترین نقطه کاغذ بالا بیاورم کاش همانند آن پیرمرد کفاش هر روز صبح سوار بر دوچرخه کورسی مسیر خانه تا محل کار را.. . به خدا فکر میکردم بخدا فکر نمیکردم .. . این دنیا اینگونه انسانیت را نشانه برود وگرنه آن هنگامی که زنده ماندنم به نافی متصل بود به خواب مادرم میرفتم و متقاعدش میکردم سقط جنین بهترین تصمیمی ست که گرفته ای شک به دلت راه نده جواب خدا را خودم میدهم!